Wybory Samorządowe 2018

Witam po dłuższej przerwie. W najbliższym czasie chciałbym nadrobić trochę zaległości. Na pierwszy ogień wybory samorządowe i moja mała analiza ich wyników z kilkoma kąśliwymi komentarzami. Pełnych wyników jeszcze nie ma, gdyż w 649 miastach i gminach odbędzie się druga tura wyborów. Jednakże znamy już oficjalne wyniki do sejmików wojewódzkich, a także radnych oraz wielu prezydentów miast. Zastanawiałem się, czy o tych wyborach w ogóle pisać, bo minął już ponad tydzień i „na topie” są już nowe tematy, ale uznałem, że analiza wyborcza stanie się blogową tradycją, po tekstach o wyborach prezydenckich oraz parlamentarnych z 2015 roku. Niniejszy tekst jak zwykle będzie chaotyczny, głupkowaty, pełen błędów i przede wszystkim faszystowski.

---

Na początek lista ciekawszych osób i celebrytów, którym udało się dorwać do żłoba.

Maciej Lasek (członek tzw. „komisji Millera”, badającej katastrofę smoleńską i szef Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych w latach 2012-2016) został radnym sejmiku Województwa Mazowieckiego. Startował oczywiście z list Koalicji Obywatelskiej. Jarosław Kurski (z zawodu tzw. „vice-michnik”) napisał na Twitterze: „Gratuluję Maćku, głosowaliśmy na Ciebie całą rodziną. Jesteś dla nas wzorem człowieka służby publicznej! Powodzenia.„

Monika Jaruzelska (córka niesławnego generała, cwelebrytka TVN/GW i idolka środowisk lewicowych) została radną Warszawy, startowała z list SLD. Okręg, w którym zdobyła mandat obejmował tzw. Osiedla Wojskowe.

Agata Diduszko-Zyglewska została radną Warszawy (z list tzw. „Inicjatywy Polskiej”). Największą sławę pani Agacie przyniosło to, że jest wdową po Wojciechu Diduszce, który na środku ulicy, przy wielu świadkach został brutalnie zamordowany przez PiSiorski reżim w czasie Ciamajdanu. Pani Agata udziela się również w środowiskach, silnie powiązanych z George Sorosem (Krytyka Polityczna, radio TokFM, lewacki NGO „Stowarzyszenie Pasaż Antropologiczny”), ma ona też związki z Hanną Gronkiewicz-Waltz. Polecam przeglądnąć jej profil pejsbukowy, aby dosyć szybko przekonać się, jak bardzo „neutralne” ma ona poglądy. Prawdopodobnie będzie teraz odpowiedzialna za rozdzielanie miejskich środków na kulturę, chyba nie trzeba być mędrcem, aby przewidzieć, do jakich środowisk trafi kasa…

Tadeusz Ross został radnym Warszawy (KO). Znany głownie z radia i telewizji (np. programy „Zulu Gula” i „Dziennik Telewizyjny”). Miał 5 żon.

Joanna Staniszkis (córka Jadwigi Staniszkis, która w okolicach 2015 roku wykonała woltę światopoglądową z PiS do anty-PiS) została radną Warszawy (startowała z KO).

Dariusz Dziekanowski (były piłkarz) został radnym Warszawy (z list KO).

Duże szanse na zostanie prezydentem Kielc ma Bogdan Wenta (lista KO). Przeszedł on do drugiej tury, z dosyć duża przewagą nad rywalem, bezpartyjnym Wojciechem Lubawskim (trzeci był Piotr „Liroy” Marzec). Wenta był świetnym piłkarzem ręcznym, a potem trenerem i za to go szanuję. Niestety w 2014 roku został europosłem (z list PO) i w Brukseli stał się przydupasem takich „znakomitości”, jak Róża Thun von Panzerfaust, Jerzy Buzek, Dariusz Rosati, Julia Pitera, Adam Szejnfeld, Michał „TW Znak” Boni czy Janusz Lewandowski (Wenta głosuje praktycznie zawsze tak samo, jak oni, także w sprawach, uderzających w Polskę). Kielce zawsze kojarzyły mi się z konserwatywnymi ludźmi, twardo stąpającymi po ziemi, a tu taka niespodzianka. Prawdopodobnie w Kielcach ma miejsce identyczna sytuacja, jak u mnie na Śląsku (gdzie również PiS poniósł gigantyczną porażkę pod względem burmistrzów i prezydentów miast), czyli PiS nie posiada w swoich szeregach ani jednej ważnej osoby, która pochodziłaby z danego regionu, dlatego wystawili na listy samych „noł-nejmów”, którzy nie mieli szans na sukces.

Radną Gliwic została Katarzyna Budka, żona Borysa Budki, znanego polityka PO. W Gliwicach przed wyborami miała miejsce ciekawa historia z udziałem Borysa Budki, pokazująca dobitnie, jak „od kuchni” wygląda tzw. Koalicja Obywatelska (czyli de facto „wygaszanie” Nowoczesnej przez Platformę, jako nieudanego eksperymentu „ewakuacyjnego”). Przed wyborami Platforma z Nowoczesną negocjowały listy wyborcze Koalicji, zbierano podpisy, ustalono kandydatów, potem ich kolejność na listach, w końcu osiągnięto kompromis, ustalając ostateczną listę, którą wysłano do odpowiednich organów wyborczych. Wśród kandydatów PONowoczesnej były wówczas uśmiechy, wywiady, wspólne zdjęcia, zapewnienie, że Koalicja to jedna wielka rodzina. 20-go września miał miejsce „dedlajn”, czyli ostateczny dzień na rejestrację lub zmianę wcześniej wysłanych list, potem wszystko było już wysyłane do drukarń i nic po tym dniu już nie można było zmienić (nawet, jakby kandydat zmarł, to i tak w dniu wyborów figurowałby na liście, oddanej do 20-go września). Borys Budka tego dnia po chamsku zmienił ustaloną listę, wywalając z niej kilka osób i wrzucając na ich miejsce kilka osób bardziej 'zaprzyjaźnionych’. Usunięte z listy osoby dowiedziały się (o tym, że jednak nie kandydują) dopiero 21-go września, czyli już po „dedlajnie”. Informacja pod tytułem „nie kandydujesz, frajerze” dotarła do nich przy pomocy… SMSa lub e-maila. „Obrońcy Demokracji” w pełnej krasie!

Są też celebryci, którzy kandydowali, ale nie udało im się zdobyć wystarczającej liczby głosów. Z kwitkiem odeszli m.in: Frontmenka KODu, komunistyczna aktorka Dorota Stalińska z PSL (która w dodatku utraciła mandat, zdobyty w 2014), raper Wujek Samo Zło (komitet Jana Śpiewaka), „bokser” i jedna z najbardziej wyszydzonych osób w polskim internecie- Marcin Najman (Kukiz’15), a jedna z tysiąca „inicjatorek czarnego protestu”, lewacko-feministyczna radykałka, faworyzowana przez lewaków Marta Lempart- dostała tylko 2.7% głosów w wyborach na prezydenta Wrocławia.

Jak widać- powyższe przykłady celebrytów na stołkach politycznych dotyczą głównie „opozycji totalnej”. Z PiSu znalazłem tylko jedną taką osobę (której w dodatku nie znam, bo nienawidzę oper mydlanych), czyli Dominikę Figurską („aktorkę” z serialu „M jak miłość”), która zasiądzie w mazowieckim sejmiku.

---

Teraz moja analiza wynika wyborów. Każdy komitet oczywiście chwali się, że wygrał, bo nikt nie lubi przegrańców (np. Marcin Meller napisał: „21 października 2018 skończył się w Polsce pisizm„). Opisując krótko poszczególne partie (niżej to rozwinę)- PiS wygrał zdecydowanie, ale chyba liczyli na więcej. PONowoczesna przegrała (tracąc władzę w co najmniej 6 województwach), ale są oni w tak złej kondycji, że ich wynik można mimo wszystko uznać za bardzo dobry. PSL przegrał najbardziej, ale szczęśliwym zbiegiem okoliczności w wielu miejscach zostali „języczkiem u wagi” i będą mogli domagać się od PONowoczesnej lub PiS wielu stołków w zamian za wejście z nimi w koalicję. Natomiast SLD oraz ruchy antysystemowe (Wolność, Kukiz, Ruch Narodowy) przegrali na całej linii, bez żadnego pozytywu.

Poniżej mapka wyników wyborów pod względem powiatów. „Podział” dosyć mocno pokrywa się z zachodnią granica Polski międzywojennej (wyjątki to Wielkopolska, zachodnia Opolszczyzna i fragment zachodniej Małopolski, reszta niemal idealnie się zgadza). Jak każdy wie- w 1945 roku, po Konferencji Jałtańskiej miały miejsce ogromne migracje Polaków z utraconych „kresów” na „ziemie odzyskane” (skąd po wojnie wypędzono Niemców). Na ziemiach, gdzie mieszkają ludzie „zakorzenieni”- zwyciężył PiS lub komitety lokalne, natomiast na „ziemiach odzyskanych” (Pomorze, Warmia i Mazury, Dolny Śląsk) wygrała KO (lub komitety lokalne). Dodatkowo na terenach wiejskich, słabo zaludnionych- często zwyciężało PSL (choć oni utracili najwięcej, w porównaniu do 2014 roku). SLD wygrało jak zwykle w „stanie umysłu” (czyli w Sosnowcu) oraz w okolicznym „czerwonym zagłębiu”.

Katarzyna Lubnauer i Grzegorz Schetyna w powyborczych audycjach mówili, że „PiS dostało łupnia„, ale twarde liczby mówią co innego. Fakty są takie, że w skali ogólnopolskiej PiS może uznać się za jedynego zwycięzcę tych wyborów. Porównując wyniki z 2018 roku z wynikami z 2014 roku- trudno znaleźć jakikolwiek „matematyczny” czynnik, w którym PiS coś utracił, natomiast prawie pod każdym względem zyskał (w pozostałych kwestiach pozostało po staremu). Zdobyli łącznie 34% głosów (w 2014 roku mieli 26%). Do sejmików zdobyli 5 milionów 250 tysięcy głosów, czyli ponad 2 miliony więcej, niż w poprzednich wyborach samorządowych. „Odbili” wielu prezydentów mniejszych miast. Wygrali w 43% powiatów (ziemskich i grodzkich), czyli w 162 na 380 powiatów (najlepszy wynik w historii tych wyborów). W skali kraju zdobyli najwięcej mandatów do sejmików wojewódzkich, pobijając dotychczasowy rekord i poprawiając swój dotychczasowy wynik o 83 mandaty (w 2018 na 544 możliwe mandaty PiS zdobył 254, a pozostałe partie razem wzięte- 290). PiS o 80% (względem 2014) zwiększył swój udział w powiatach ziemskich. PiS przejął też kilka mniejszych miast, ale nadal największym miastem, gdzie rządzi prezydent z PiS pozostanie Nowy Sącz (chyba, że w 2 turze jakimś cudem wygrają np. w Krakowie czy Gdańsku). Właśnie masowa porażka w dużych miastach to jedyna, ale bardzo bolesna porażka PiS w tych wyborach. Niby w Katowicach wygrał popierany przez PiS Marcin Krupa (ten sam, który odwołał legalny marsz narodowców i kazał policji ich zatrzymać, podczas gdy nielegalnej blokadzie lewaków włos z głowy nie spadł), ale on nie ma z tą partią nic wspólnego, więc jego nie ma co zaliczać do „prezydentów PiSowskich”.

Główna klęska PiSu to oczywiście Warszawa, gdzie Patryk Jaki już w pierwszej turze przerżnął z Rafałem Trzaskowskim. Sam PiS dosyć ulgowo podszedł do kampanii samorządowej, niejako ją „olewając”, ale akurat w Warszawie zaangażowali bardzo duże siły, jak się okazało- niepotrzebnie. Polska jest krajem mocno scentralizowanym (na wzór rosyjski czy francuski), więc Warszawa ma dominujący budżet pod względem samorządów, a jej prezydent jest postacią bardzo wpływową (zaliczyłbym go do pierwszej piątki najważniejszych osób w Polsce). Warszawa „wsysa” do siebie siedziby dużych firm, gdzie później płacą one podatki, najnowszy przykład to wielki bank BZWBK, który miał siedzibę we Wrocławiu, ale po „rebrandingu” na Santander- ma już on siedzibę w stolicy (a Wrocław ma figę z makiem). Dodatkowo Warszawa (jako obszar) jest największym beneficjentem środków centralnych na inwestycje, na organizacje ogólnopolskie „non profit”, instytuty naukowe, szkolnictwo, NFZ, czy choćby pieniędzy z Funduszy Norweskich. Stolica dostała też ponad miliard złotych ze środków państwowych na załatwienie sprawy tzw. „reprywatyzacji”, ich dystrybucją zajmował się Ratusz, jak wiadomo- duża cześć tych pieniędzy wylądowała nie tam, gdzie miała. Tak więc- w walce o fotel prezydenta Warszawy było o co grać, bo tort jest gigantyczny. PiS pomimo ogromnego zaangażowania- przerżnął koncertowo, co mnie bardzo zasmuciło. Nie będę tutaj debatował o przyczynach, bo o tym już inni napisali całe epopeje. Plusikiem jest to, że Patryk Jaki będzie mógł wrócić do pracy w komisji reprywatyzacyjnej i reformie sądownictwa. Jednakże bardzo mnie on zdenerwował stwierdzeniem, że podpisałby się pod wnioskiem o delegalizację ONR. Jakby tego było mało, Jaki kilka dni przed wyborami powiedział, że odszedł z PiS, by być kandydatem niezależnym. Czyli teraz będzie musiał z powrotem się do partii zapisać? Głupie to. A co z Warszawą (namaszczonego przez HGW) Trzaskowskiego? Niestety obawiam się najgorszego- tęczowe parady, maratony tolerancji, warsztaty antyfaszyzmu, ubogacenie kulturowe, coachingi międzyrasowe, inkubatory LGBT, klastry liberalizmu, innowacje społeczne, dżendery, kontynuowanie „reprywatyzacji”, w szkołach na zmianę lekcje feministyczne i wycieczki do meczetów, dotacje dla Gazety Wyborczej i innych Sorosów… Pieniędzy jest sporo, a odpowiednie osoby solennie zadbają, aby „dobrze” je rozdystrybuować. W innych dużych miastach niestety to samo. W Łodzi znów wygrała Hanna Zdanowska, krętaczka skazana wyrokiem. W Krakowie jeszcze nie wiadomo, ale chyba znowu komuch Majchrowski. W Gdańsku pewnie znów Adamowicz, który niby nie jest z Platformy, ale to „odcięcie” stosowane jest tylko dlatego, aby jego liczne przewały nie robiły „czarnego PRu” całej partii. Plusikiem gdańskim jest to, że faworyzowany przez lewackie sondaże, Bolęsa junior- nie dostał się nawet do drugiej tury. Innym plusikiem jest Szczecin, gdzie do 2 tury nie dostał się pirat drogowy, sympatyk białego proszku i moralne dno- Sławomir Nitras z PO (w tym mieście o fotel prezydenta powalczą 'niezależny’ Piotr Krzystek oraz Bartłomiej Sochański z PiS). W Poznaniu znów wygrał Jacek „Golgota Picnic” Jaśkowiak. We Wrocławiu niby nastąpiła zmiana, ale nowy Prezydent, Jacek Sutryk prawdopodobnie ma serce po lewej stronie. Nawet w Białymstoku, czyli stolicy regionu, uznawanego za „PiSowski bastion” wygrał znów kandydat KO, Tadeusz Truskolaski. Duże miasta to klęska PiSu, choć z drugiej strony- oni już wcześniej tam nie rządzili, więc nie można mówić o żadnej utracie wpływów. Podsumowując PiS- dałbym im „czwórkę”. Zdobyli w wyborach świetne wyniki, przejęli większość sejmików w co najmniej 6 województwach (w kilku innych być może zawiążą koalicje z PSL lub SLD), mocno poprawili wyniki, ale nie zdołali przejąć dużych miast, zwłaszcza Warszawy, o którą ostro walczyli.

Teraz o opozycji totalnej (PONowoczesnej i PSL). Oni są uzależnieni od słabości PiSu, bo ich cały program to: „odsunąć PiS od władzy, zlikwidować CBŚ i IPN, zdepisyzować wszystkie instytucje publiczne od prezesa do sprzątaczki i wsadzić tam z powrotem swoich ludzi”. Kampania „totalnych” to w 100% straszenie PiSem oraz obiecanki-cacanki. Główny ich sukces to to, o czym pisałem w kontekście klęski PiS, czyli zachowanie władzy w dużych miastach. W kontekście ogólnpolskim (sejmiki, rady powiatów, rady miejskie) raczej bez szału. W 2014 roku PO zdobyła 26% głosów i teraz (jako KO) zdobyli również 26%. Niby bez zmian, ale ich główny koalicjant (PSL) zaliczył bardzo mocny spadek, przez co „totalni” dużo stracą. Dotychczas PO (w koalicjach) miała większość aż w 15 (z 16) sejmików wojewódzkich. Teraz PiS ma większość w sześciu (Podkarpackie, Lubelskie, Podlaskie, Małopolskie, Świętokrzyskie i Łódzkie), czyli „totalni” na samym wstępie tracą 5 województw (wcześniej PiSiaki mieli tylko Podkarpackie). Z kolei KO ma teraz większość tylko w jednym, Pomorskim. W kolejnych 6 (Zachodniopomorskie, Lubuskie, Wielkopolskie, Kujawsko-Pomorskie, Warmińsko-Mazurskie i Opolskie) zmontują w miarę stabilne koalicje z PSL, SLD i bezpartyjnymi. Zostają 3, bardzo silne województwa- Mazowieckie, Śląskie i Dolnośląskie, gdzie nie wiadomo, co będzie (albo PiS, albo ultrasłaba koalicja anty-PiS). Przykładowo w Śląskim- PiS-22, KO-20, SLD-2, PSL-1. Czyli wszyscy musieliby zjednoczyć się przeciwko PiS, aby mieć większość raptem jednej osoby (22 vs 23). W takiej sytuacji wiadomo, co nastąpi- każda z tych 23 osób będzie za lojalność domagać się czerwonego Ferrari, willi z basenem i pracy za 20.000zł dla każdego członka rodziny, „bo inaczej pójdę do PiS”. Zresztą już teraz mają miejsce negocjacje PiS ze „sprzedajnymi” (np. koalicja PiS-SLD w powiecie koneckim czy koalicja PiS-PSL w powiecie chełmskim). Zatem jeśli chodzi o sejmiki- PiS bezstresowo (większością) rządzi w 6 województwach, a KO w jednym. W 6 kolejnych województwach będą rządzili „totalni”, ale będą kłócić się o stołki (głównie PO z PSL). W pozostałych 3 województwach (stanowiących 1/3 ludności Polski) w sejmikach czekają nas awantury, skandale, przypały, groźby, zgrzyty i inne harce, przy czym drzwi z napisem „PiS” będą czekały szeroko otwarte na jakiegoś rozczarowanego buntownika, który zapewni im większość. Podsumowując temat „totalnych”- PSL przerżnęło absolutnie (stracili milion głosów względem 2014, mi osobiście wydaje się, że oni wtedy zrobili jakiś szwindel), ale będą mogli zachować część wpływów, wchodząc w koalicje. KO też przegrała, ale jednak zachowali sporo wpływów. Najważniejsze jednak, że zachowali prezydentów dużych miast. Trudno jednak powiedzieć, żeby cokolwiek zyskali. Schetyna z Lubnauer są zadowoleni, bo myśleli, że stracą więcej po 3 latach lenistwa.

Absolutna klęska wyborcza dotknęła SLD. W 2010 mieli 85 mandatów, w 2014- 28, a teraz będą mieli raptem 11. Sondaże dawały im trzecie miejsce i optymizm był gigantyczny, ale wybory tylko utrwaliły ich „zjazd” po tym, jak w 2015 roku nie dostali się do sejmu w koalicji z Kwaśniewskim i Palikotem. I bardzo dobrze! Ta partia, oficjalny kontynuator PZPR, powinna raz na zawsze zniknąć ze sceny politycznej. Niestety większość komuchów, przeczuwając co się święci- zawczasu zdążyła prysnąć do innych partii, mediów i ruchów, które teraz pozują na „solidarnościowe” i „opozycyjne”.

Jeszcze większą klęskę odniosły struktury antysystemowe, czyli Kukiz’15, Wolność i Ruch Narodowy. Nie zdobyli ani jednego mandatu w sejmikach wojewódzkich. Jedynym „listkiem figowym” jest Wojciech Bakun z Kukiz’15, który ma ogromne szanse na zostanie prezydentem Przemyśla. Antysystemowcy zdobyli kilka miejsc w radach miast i gmin, ale to kropla w morzu potrzeb. Słaby wynik można tłumaczyć brakiem obecności w mediach, brakiem dotacji dla partii politycznych i słabymi strukturami terenowymi. Ja sam głosowałem na Ruch Narodowy (bez sukcesu), a w komisji, w której pracowałem (w innej, niż głosowałem)- Ruch miał „zaszczytny” laur bycia jedyną listą, na którą nie zagłosowała ani jedna osoba, tragedia. Ogólnie bardzo zawiodło mnie niskie poparcie dla antysystemowców, bo coraz więcej wskazuje na to, że PiS-PO (z przybudówkami) to jedno zło. Na dzień dzisiejszy nie ma zagrożenia dla tego przerażającego duopolu. Marzy mi się przynajmniej taka sytuacja, jak na Węgrzech (Fidesz i bardziej prawicowy Jobbik). Być może w wyborach parlamentarnych będzie lepiej. Radnym w Szczecinie został Dariusz Matecki, twórca strony 'prawicowy internet’, gdzie kilka razy udostępniał moje teksty. Wprawdzie startował on z list PiS (co mi się średnio podoba), ale jednak można uznać go za osobę antysystemową i kontrrewolucyjną. Gratulację, Darku.

Tu jeszcze przejrzysta tabelka z mandatami do sejmików wojewódzkich, na której widać, jak zmieniało się poparcie w czasie 3 ostatnich wyborów samorządowych. Liczby nie kłamią- widać tu doskonale, kto może się cieszyć, a kto nie.

Nazwa partii	Mandaty 2018	Mandaty 2014	Mandaty 2010
PiS	254	171	141
PO	194 (z Nowoczesną i Nowacką)	179	222
PSL	70	157	93
SLD	11	28	85
Pozostałe	23	20	20

---

Mógłbym jeszcze długo analizować wyniki, ale ten tekst i tak jest już dostatecznie długi, zresztą analiz jest w internecie już tyle, że każdy zdążył się nimi nasycić wcześniej. Dalej opiszę moje luźne spostrzeżenia wyborcze, oddzielone poziomymi kreskami.

---

Gazeta Wyborcza napisała ostatnio „alarmujący” artykuł pod tytułem: „11 tysięcy osób straci pracę? Taki może być efekt zwycięstwa PiS w sejmikach„. Chodzi o to, że szacunkowo 11 tysięcy osób, powiązanych z PONowoczesną i lewakami pójdzie na bruk (a zamiast nich przyjęte zostanie 11 tysięcy osób z PiS). To bardzo dobra wiadomość, bo środowisko „Sorosowe” już wcześniej, jak to mówił Michnik „dostało mocno po kieszeni”, a tutaj nadchodzi strata kolejnego fragmentu koryta i „optymalizacja kosztów”. Te 11 tysięcy osób miało jakąś tam władzę, np. wspierania lewackich NGO publicznymi pieniędzmi, czy kupowania prenumerat „Wyborczej” lub „Krytyki Politycznej” dla instytucji, w których „pracowali”. Teraz tego hajsu zabraknie, więc środowiska lewackie będą musiały jeszcze bardziej zacisnąć pasa, aż niebawem im się skończą dziurki w tym pasie. Wiadomo, że, jak mawiał klasyk- „władza się wyżywi”, czyli Michnik, Sierakowski, Janda, Smolar czy Żakowski nadal nie będą jadali zupy z kurzych łapek, ale na „dołach” pójdą spore cięcia, nikomu nieznany „antyfaszysta” z NGOsa raczej podwyżki nie dostanie. Wielu zawodowych lewaków niższego szczebla padnie ofiarą optymalizacji kosztów, będą rozgoryczeni, rozczarowani, sfrustrowani, w efekcie czego być może zmądrzeją, może w obliczu braku kasy powiedzą coś ciekawego o środowisku, które ich odrzuciło… Dla nas to tylko dobrze, to według mnie bardzo duży plus tych wyborów.

---

Teraz kilka słów o mniejszości niemieckiej. Chyba już o tym kiedyś pisałem, ale powtórzę, bo doprowadza mnie to do szału. Otóż mniejszość niemiecka (jako jedyna mniejszość) w wyborach w Polsce nie potrzebuje przekroczenia żadnego progu wyborczego. Jest to klasyczny jednostronny przywilej, z którym trzeba by coś zrobić. Z oczywistych względów PO nigdy nie zajęła się tą sprawą, ale od PiSu (i tak skłóconego z Niemcami) wymagałbym działań. Obecnie jest tak, że w Niemczech mieszka około 2-3 milionów Polaków (czyli jakieś 4% populacji Niemiec), którzy nie mogą tam liczyć na żadne przywileje wyborcze. W Polsce (głównie na Opolszczyźnie) mieszka około 150.000 Niemców (0.4% populacji Polski), z czego połowa nawet nie zna języka niemieckiego. Oni sobie bezstresowo wchodzą zawsze do sejmu krajowego oraz samorządów, omijając wymóg przekroczenia progu wyborczego (obowiązującego wszystkich innych ludzi). Powinna być w tej sprawie jedność, czyli do wyboru dwie opcje- albo opcja berlińska (usunięcie przywilejów dla Niemców w Polsce), albo opcja „opolska”, czyli przyznanie przywilejów Polakom w Niemczech. Obecna sytuacja jest ewidentną dyskryminacją Polaków i niestety od 29 lat nikt nie ma ochoty się za to zabrać. Oczywiście próba zmiany tego stanu rzeczy wywołałaby wściekłość Timmermansa, Verhofstadta, Róży Thun, KODu i Gazety Wyborczej, ale oni i tak już 100% środków poświęcają na ataki na PiS, więc nic by się nie zmieniło. Według mnie Ruch Narodowy w kampanii do wyborów parlamentarnych powinien włączyć tą sprawę w swój program, bo z pewnością jest wielu w Polsce ludzi, których to wkurza, a nie ma żadnej partii, która chciałaby to zmienić.

---

https://www.youtube.com/watch?v=nlB8gYElWpg

Opisując wybory nie sposób pominąć pewnego zgrywusa, śmieszka i jajcarza, czyli Romana Smogorzewskiego, który właśnie po raz czwarty został prezydentem Legionowa (za każdym razem zwyciężał w pierwszej turze). Na konwencji przedwyborczej rzucał licznymi dowcipami seksisowskimi na temat kobiet (patrz filmik wyżej). Roześmiany Jan Grabiec (rzecznik PO), który moderował konwent- na koniec wręczył mu szablę i kazał prowadzić do boju. Wszystko było OK, dopóki tydzień później filmik z konwencji nie stał się popularny w internecie. Wówczas Smogorzewski „zrezygnował” z członkostwa w Platformie, ale nadal startował z jej list wyborczych. Nagrał jeszcze jeden filmik w którym się ukorzył i powiedział, że „kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem”. Sympatykom Platformy to wystarczyło, wybaczyli mu i wybrali go na re-elekcję. Koleżanka z koalicji, Barbara Nowacka nie miała na ten temat nic do powiedzenia, podobnie inne czołowe feministki oraz TVN i Gazeta Wyborcza. Wszak jest on „swój”, więc można mu wybaczyć taki faux-pas, oj tam oj tam. Co innego, gdyby zrobił to ktoś z PiS. Np. prezydent Duda ostatnio w Niemczech wygłosił 2-godzinne przemówienie, z którego anty-PiSowskie media wycięły jedno zdanie, w którym powiedział, iż Unia Europejska ogranicza wolność człowieka, np. zakazując sprzedaży zwykłych żarówek (jakby nie patrzeć, to jest to jakieś ograniczenie wolności). „Żarówka” to wiodący temat ostatniego tygodnia, wypowiedzieli się wszyscy możliwi „eksperci” i „autorytety”, jak to niby Duda się ośmieszył i skompromitował Polskę, nawet na okładce najnowszej „Angory” jest Duda z wielką żarówą. W TVN był to główny news, a jednym z ekspertów od dyplomatycznej etykiety był tam… Bronisław Komorowski (ten sam, który mówił o zaletach lewatywy, w buciorach wlazł na krzesło w Japonii, a w białym domu sugerował prezydentowi USA, że zona go zdradza). Co innego Smogorzewski, nazywając swoją koleżankę „panią od seksu”, on się do lewackich mediów nie przebił, wszak widocznie nie powiedział nic niewłaściwego.

---

Teraz trochę moich wypocin z poziomu „ulicy”. O tym, że PiS nie zaangażował się całkowicie w kampanię (poza Warszawą) świadczyć może „widoczność” ich kandydatów na przysłowiowej „dzielni”. U mnie na Śląsku prawie wszystkie billboardy wyborcze reklamowały kandydatów KO. Podobnie było z plakatami, których natężenie było wręcz groteskowe, nawet w nocy przed ciszą wyborczą widziałem, jak rozklejali. Np. na 500-metrowym odcinku ulicy Ułańskiej w Katowicach (między Kościołem, a McDonaldsem) naliczyłem ponad 300 (!) plakatów wyborczych, co daje jeden plakat na niecałe dwa metry. Wszystkie znaki drogowe, latarnie, słupki, ściany i cokolwiek sztywnego przyozdobione były gębami chętnych na samorządowe koryto. Co gorsza- wiele z tych plakatów wisi tam do teraz (ponad tydzień po wyborach), choć według prawa- powinny one zniknąć niezwłocznie. Mieszkamy jednak w państwie teoretycznym, więc nie jest to traktowane jako wykroczenie, a plakaty będą spokojnie czekały, aż kiedyś porwie je wiatr. Podobny wysyp wydarzył się z ulotkami w skrzynkach pocztowych. Ja mieszkam w kilkunastopiętrowym „mrówkowcu”, gdzie już na co dzień ulotek jest pełna skrzynka (głównie gazetki z wszystkich możliwych sieci supermarketów i kredyty-chwilówki spod ciemnej gwiazdy). Prawie 200 skrzynek pocztowych w jednym pomieszczeniu to raj dla ulotkarzy, bo dosyć szybko mogą się pozbyć ładunku (w porównaniu np. z osiedlami domków jednorodzinnych czy mniejszymi blokami). W czasie kampanii wyborczej do reklam LeruaMerlę i lichwiarzy doszły jeszcze ulotki oraz „listy” od kandydatów na polityków. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego, musiałem opróżniać skrzynkę dwa razy dziennie, aby się całkiem nie przepełniła. Zacząłem wręcz tęsknić za poprzednimi, „nieeuropejskimi” skrzynkami, do których dostęp „wrzuceniowy” miał tylko listonosz (gdy byłem w Czechach, to zauważyłem, że na wielu skrzynkach jest napisane „Bez reklam” i tamtejsi ulotkarze faktycznie tego przestrzegają, a w Polsce panuje pod tym względem 'wolna amerykanka’ i ulotkarze ładują kilogramy spamu do wszystkich po kolei, gdzie są ekolodzy?). Oczywiście prawie wszystkie te ulotki optowały za kandydatami Koalicji Obywatelskiej, która zaangażowała się w te wybory dużo bardziej, niż PiS i inne partie. Na szczęście reklama to nie wszystko, świadczyć o tym może historia pewnej pani z KO (z litości nie napiszę, jak się nazywała), której plakaty i ulotki były dosłownie na całej dzielnicy. Nie dało się otworzyć lodówki, aby nie zobaczyć (upiększonej photoshopem) twarzy tej kandydatki (zresztą do teraz tak jest, bo plakatów oczywiście nie raczyła usunąć). Z ciekawości po wyborach zobaczyłem jak jej poszło i okazało się, że nie została radną 🙂 Ojj, jaka szkoda!

---

Teraz kolej na groteskową historyjkę z „Koalicją Obywatelską” w roli głównej. Od 1989 roku zawsze było tak, że jedna lista wyborcza (nie partia, a lista) może wystawić maksymalnie jednego członka komisji wyborczej (po jednym na każdą komisję, których jest w Polsce około 28.000, gdy brakuje chętnych tu urząd/starostwo dosyła swoich pracowników lub innych chętnych). Gdyby Platforma i Nowoczesna wystartowali osobno, to każde z nich mogłoby wystawić po jednym członku, ale skoro weszli w koalicję, to mogli wystawić łącznie tylko jednego. Zresztą na tej samej zasadzie tzw. Zjednoczona Prawica też może wystawić tylko jednego, a nie trzech (PiSowca, Ziobrystę i Gowinistę). Jedna lista- jeden członek komisji, proste jak konstrukcja cepa. Tymczasem Katarzyna Lübnauer, gdy dowiedziała się, że Nowoczesna nie może wystawić stricte swojego członka, wpadła w szał, mówiąc o zamachu na demokrację i inne zryte slogany. Samo to nie jest jeszcze warte specjalnego opisania, bo „totalni” w przeszłości robili już większe głupoty i wykazywali się dużo większą niewiedzą. Problem w tym, że gdy przyszło co do czego, to Koalicja Obywatelska miała ogromne problemy, aby wystawić chociaż tego jednego człowieka do komisji, po prostu wśród „obrońców demokracji” nie było wystarczającej ilości chętnych. Oburzali się, że nie mogą wystawić dwóch, podczas gdy w wielu miejscach nie zdołali wystawić ani jednego. Dla porównania- PiS wystawił komisarza niemalże wszędzie, bez najmniejszych problemów (często wręcz kilka osób konkurowało o jedno miejsce, dodatkowo niemal wszyscy tzw. 'mężowie zaufania’ również byli z PiS, a KO praktycznie nie miała żadnych, bo nikomu z KOD się nie chciało ruszyć dupy). Ja osobiście wystawiony byłem przez listę Kukiz’15 (który też miał problemy ze skompletowaniem ludzi do komisji, ale jednak jego struktury terenowe są wielokrotnie skromniejsze, niż PONowoczesnej, no i Kukiz nie domagał się dwóch miejsc).

---

Na koniec „wątek techniczny” na temat komisji wyborczych, gdyż byłem przewodniczącym jednej z nich. Lewackie media po wyborach nie mają się za bardzo czego przyczepić, a permanentna rewolucja nie może zgasnąć, więc z braku laku krytykują samą organizację wyborów (w podtekście- PKW i PiS). W dużych mediach pojawiają się liczne „listy oburzonych”, którzy rzekomo poddani byli brutalnej pracy niewolniczej i mieli nieprzyjemność brać udział w „wyborczym piekle”. Ja już od dawna biorę udział w komisjach, więc doskonale wiem, jak to wygląda „od kuchni”. Jakie są zmiany w zestawieniu trzech (samorządowych i dwóch tur prezydenckich) wyborów z 2015 roku z wyborami z 2018? Według mnie, wszystkie są na plus, choć lewactwo i anty-PiS próbują budować narrację odwrotną. Fakty są następujące. Po pierwsze- nikt nikogo nie zmuszał, praca w komisji zawsze była dobrowolna. Po drugie- honorarium członków komisji zostało podwyższone o ponad połowę (dla „zwykłego” członka było to 180zł w roku 2015 oraz 300zł teraz, przewodniczący miał odpowiednio 220 i 380 PLN). Czyli kasy było znacznie wincyj. Za to roboty, według mnie- było mniej. Wcześniej cała komisja składała się z około 10 osób, które musiały zrobić wszystko. Zazwyczaj dzielono się na dwa 5-osobowe zespoły. Pierwsza piątka przychodziła rano na 6 godzin, w połowie zmieniała ich druga piątka (pierwsza szła wtedy do domu), a po zakończeniu głosowania (o 21) wracała pierwsza piątka i na koniec cała dziesiątka liczyła (na zakończenie przewodniczący i zastępca jechali do urzędu oddać wszystkie materiały, co trwa dodatkowe kilka godzin, z czego 85% to czekanie w kolejkach). Łącznie więc jakieś 7 godzin głosowania na każdą „piątkę” + wszystkie czynności po zakończeniu wyborów. Dostawali za to 180 złotych. Przeliczając to na godziny pracy- wychodziło niewiele ponad płacę minimalną. Za czasów PiS zmieniono ten system. Wprowadzono „podwójną” komisję- dzienną i nocną, w każdej było około 8 osób (razem 16 zamiast 10, czyli o 6 więcej rąk do pracy, niż było za PO/PSL). W 2018 komisja „dzienna” przychodziła na godzinę 6, liczyła karty, przygotowywała lokal, o 7 otwierała drzwi i wykonywała czynności podczas głosowania. Było ich 5-10 osób, najczęściej 8 (jeżeli było mniej, to zawinił Ratusz, który nie był w stanie zebrać ludzi). Przyjmijmy, że w wiodącej liczbie komisji było było 8 osób. 3-4 z nich (w zależności od wielkości okręgu) siedziało przy stole z listami uprawnionych do głosowania (tymi, gdzie wyborca się podpisywał) i wydawało karty, jedna osoba pilnowała urny i pełniła zadania informacyjne, a przewodniczący wykonywał „czynności specjalne” (podawanie frekwencji do PKW, pełnomocnictwa, zaświadczenia i inna biurokracja, której nie brakowało, TUTAJ sobie można poczytać o licznych, często niepotrzebnych obowiązkach). Zatem jednocześnie 5-6 osób z komisji dziennej osób pracowało, a pozostałe 2-3 osoby mogły sobie w tym czasie ciąć w przysłowiowego chuja. W „demokratycznym”, 2015 roku, podczas głosowania wszystkich komisarzy było łącznie pięciu, więc wszyscy musieli cały czas pracować, a wyjście jednego członka (na papierosa czy do toalety) powodowało duże problemy. Tak więc, zamiast pięciu, teraz do tej samej roboty było ośmiu ludzi, co mocno ułatwiło sprawę. Jedynym problemem był czas- praca komisji dziennej trwała około 15 godzin, ale średnio przez 5 godzin można było odpoczywać (na zmianę z kolegami). 300zł za 15 godzin dosyć lekkiej pracy to nie jest jakiś gułag, wychodzi 20zł/h zarobku. Jeszcze mniej roboty miała komisja nocna (dlatego się do niej zapisałem 😉 ). Ja przyszedłem o 20:30, z przewodniczącym „dziennym” pogadaliśmy pół godziny, o 21 przyszła reszta „mojej” komisji, zamknęliśmy drzwi, zrobiliśmy protokół przekazania, poszliśmy do informatyka w celu jego wprowadzenia do systemu, o 21:30 komisja dzienna poszła do domu. Potem ja „ogarniałem” całą biurokrację, reszta komisji liczyła głosy, potem protokoły, pakowanie, o godzinie 2:30 ja i zastępca pojechaliśmy do urzędu, reszta komisji poszła do domów (czyli spędzili tam raptem 5.5 godziny, w tym 2 godziny zabawy telefonem i picia kawy, za co dostali 300zł, mało?). W urzędzie miasta byliśmy mniej więcej w środku peletonu (połowa komisji za nami, połowa przed nami), czyli nasz wynik czasowy można uznać za przeciętny (medianę). Tam jakieś 4 godziny zajęła nam „droga krzyżowa”, czyli obiegówka z oddawaniem wszystkich zgromadzonych materiałów. O 7:30 byliśmy wolni, czyli ja osobiście na pracę w komisji poświęciłem 11 godzin, dostając za to około 400zł (380zł diety i 22zł zwrotu za paliwo, gdzie realnie spaliłem 1 litr „podtlenku biedy” za 2.43zł), wychodzi ponad 35zł/h, większość Polaków nie zarabia nawet połowy z tego. Podsumowując zmiany- poszerzono skład komisji z 10 do 16 osób, podniesiono diety o ponad połowę, a z „nowych” obowiązków doszedł tylko protokół przekazania, czyli jakieś 30 minut roboty dla 2 osób (pozostałe 14 wtedy nie robi nic, mogą się nawet zdrzemnąć). Cała reszta procedur została po staremu, tak jak to było w czasach przed nastaniem rządów neofaszyzmu. Dlatego proszę nie wierzyć w liczne artykuły medialne, jakoby ostatnio miało się coś pogorszyć w kwestii prac w komisjach wyborczych, bo to bzdura i propaganda polityczna. Zresztą fakty mówią same za siebie- oficjalne wyniki ogólnopolskie były ogłoszone już po 3 dniach (w 2014 roku trwało to bodajże tydzień, albo i więcej), głosów nieważnych było o niemal 70% mniej, a kontrowersji i podejrzeń o fałszerstwa nie było prawie wcale (w przeciwieństwie do 2014). Tymczasem wczoraj w „Wybiórczej” czytałem (kolejny, bo podobnych wcześniej było z 10) artykuł jakiejś „anonimowej dziewczyny” (czyli pewnie Szechter z Blumsztajnem i Lisem to napisali), o groźnym tytule: „27 godzin na nogach. Kto nam to zrobił? Kulisy pracy w komisji wyborczej„. Opisano tam przypadek absolutnie beznadziejny, próbując przedstawić go jako normę i „dowód” na ogólnopolski burdel wyborczy. W tymże tekście zastosowanie miały wszelkie możliwe 'Prawa Murphy’ego’. Wszystko, co potencjalnie mogło się w tejże komisji nie udać- to się nie udało. Brakowało tylko powodzi, najazdu kosmitów i „Miśka” z Wisły Kraków, który w jednej ręce miał torcik ze swastyką, a na drugiej ręce miał ślady mydła, pozostawionego na ogrodzeniu węgierskiej synagogi. Wyborcza żali się, że komisje nie otrzymały nawet ciepłych posiłków (których przenigdy nie było, ale skąd leming może o tym wiedzieć). Najlepsze w tym lewackim straszeniem pracą w komisjach są dwie rzeczy. Po pierwsze, tytuł 'reportażu’ to: „27 godzin na nogach. Kto nam to zrobił? Kulisy pracy w komisji wyborczej„. Dla statystycznego, porządnie wytresowanego czytelnika „Wyborczej” odpowiedź na pytanie ze środkowego zdania tytułu jest oczywista, czyli „zrobił im to” ten, który zawsze im robi krzywdę („default troublemaker”). Prawda jest jednak taka, że winę za licznie opisywane „bajzle” ponosi bezpośredni organizator, czyli Ratusz lub Starosta (kontrolowany w przeważającej liczbie przypadków przez PO/PSL), bo skoro tej feralnej komisji zajęło 27 godzin to samo, co innym zajęło średnio 6 godzin (członkowie) i 11 godzin  (przewodniczący i zastępca), to nie widzę tu winy centrali (PKW i PiS). Po drugie- lewactwo samo ośmiesza swoją wiodącą narrację. Od 3 lat słyszymy, że obrona demokracji wymaga pełnego zaangażowania obywatelskiego i walki o wspólne dobro za wszelką cenę, Mateusz Kijowski w czasach swej świetności mówił w TokFM (w kontekście niepłacenia alimentów), że w czasie „wojny” o demokrację rodzina musi cierpieć, bo na ten czas są rzeczy ważniejsze, a Żakowski twierdził, że zwolennicy KOD muszą być jak „Polski Hamas”. Tymczasem nadeszło sedno demokracji, czyli wybory, a Wyborcza/Natemat/TVN od kilku dni solidarnie pompują narrację, że praca w komisji wyborczej to piekło, że ciężko, że trzeba liczyć głosy, że długo to trwa, że za mało hajsu, że kawa niedobra, że kolejki do urny, że cateringu nie ma, że jakieś protokoły trzeba wypisywać, że nie ma sensu się więcej do tej roboty zgłaszać i ogólnie wszystko do dupy 🙂 Z tym podejściem bliżej jest im do Polskiej Partii Przyjaciół Piwa, niż do Polskiego Hamasu.

W „Wyborczej” pojawił się też inny histeryczny artykuł, oczerniający organizację wyborów. Jego tytuł to: „Wyborcy widzieli, co się dzieje: ciężar fatalnej organizacji usiłuje nadrobić pięć dziewczyn, uwijają się jak mróweczki„. Ja się pytam- co kogo obchodzi płeć tych pięciu, uwijających się jak mróweczki, osób? Czyż to nie seksizm? Czy, gdyby jak mróweczki uwijało się pięciu chłopów, to też by w tytule napisali, jakiej są płci? Oczywiście, że by nie napisali. Ja to odbieram tak, że PiS jest winny, bo niewolniczo wykorzystuje kobiety i żadnego chłopa tam nie przysłał, który by ten bajzel lepiej zorganizował (pomijam już to, że ludzi do pracy wysyła Urząd i poszczególne komitety wyborcze, a nie Kaczyński). Zamiast tego dali pięć niewinnych, słabych, nieporadnych, niemalże ułomnych istot, które nie były w stanie tego szybko załatwić. To kolejny w tym tekście (po Smogorzewskim i Kijowskim niepłacącym alimentów) przykład, że cele polityczne stoją wyżej w hierarchii lewackiej, niż prawa kobiet, a gdy w grę wchodzi seksizm, to najpierw trzeba najpierw sprawdzić, czy uderza on w rywala (użyć seksizmu jako broni), czy w nas (przemilczeć lub zbagatelizować).

Jeżeli już płynnie przeszedłem do tematu seksistowsko-feministycznego, to na koniec opiszę jeszcze spostrzeżenie o parytetach płciowych. Feminazistki twierdzą, że kobiety są zdyskryminowane (a już zwłaszcza w Polsce, gdzie lewackie statystyki wyraźnie mówią co innego, czyli że jesteśmy najbardziej „kobiecym” krajem pod względem „wage gap” i innych tego typu wskaźników). Ponoć panuje męska „blokada” w rozdzielaniu wpływowych stanowisk, przez co kobiety mniej zarabiają i mają mniejsze szanse na sukces zawodowy, ogólny faszyzm, średniowiecze, palenie czarownic, hiszpańska inkwizycja i mentalne katakumby. Zauważyłem, że w komisjach wyborczych, na moje oko było łącznie około 70-80% kobiet i tylko 20-30% mężczyzn. Tymczasem wśród przewodniczących i zastępców proporcje „płciowe” były dokładnie odwrotne. W mojej komisji było 6 kobiet i 2 facetów, oczywiście jeden (ja) był przewodniczącym, drugi zastępcą, a wszystkie kobiety były „zwykłymi” członkami. Żaden z nas nie pchał się do tego stanowiska, a wręcz przeciwnie- chcieliśmy być „zwykłymi” członkami, bo to 2 razy mniej roboty i 5 razy mniej odpowiedzialności, a honorarium tylko trochę niższe, jednakże zostaliśmy przegłosowani przez kobiety. Podobnie było w innych komisjach. W urzędzie miasta po wyborach, gdzie musiał być przewodniczący- dominowali mężczyźni (na wcześniejszym szkoleniu w dużej hali, gdzie musieli być wszyscy- były prawie same kobiety). Czyli prawda jest oczywista i wynika z naturalnej konstrukcji człowieka- kobiety same nie chcą brać kierowniczych stanowisk, bo boją się stresu, problemów, wyzwań, improwizacji, odpowiedzialności, walki, zarządzania ludźmi i innych tego typu rzeczy. Zamiast tego- kobiety wolą po prostu rzetelnie wykonywać zadania, powierzone im przez mężczyzn, za trochę mniejsze pieniądze. Tak było zawsze, ale współczesne feministki chcą na siłę to zmienić odgórnymi rozporządzeniami, co będzie miało (już ma na zachodzie) fatalny wpływ na wiele innych czynników (np. kondycję psychiczną społeczeństwa czy niekonkurencyjną gospodarkę, muszącą opłacić różnorakie „złote spódniczki”).

---

Tyle na dziś, w do końca października na pewno jeszcze coś napiszę, a potem również. Następny tekst będzie o „Tęczowym piątku”, potem napiszę o „syndromie Piotrowicza” oraz Marszu Niepodległości, który nadchodzi wielkimi krokami (oczywiście, że jadę i każdego zachęcam). Ostatnio miałem w domu remont (kucie, elektryka, malowanko), nie brałem urlopu z roboty, więc poświęcałem na to cały swój wolny czas. Teraz już jednak będę miał w końcu czas na pisanie, bo niektórzy pewnie zaczęli się już niecierpliwić 😉

Ostatnio mało pisałem, a „jaka praca, taka płaca”, dostałem jednak w październiku 3 wpłaty na łącznie 65zł, dzięki dla Marka, Kamila i Bartosza!

RacimiR, 30.10.2018