Blackface z „Wyborczej” rozpaczliwie szuka guza

Dziś o pewnym zjawisku kultury amerykańskiej, które we współczesnych czasach praktycznie już nie istnieje. Chodzi o „Blackface”. Stany Zjednoczone od czasu swego powstania, aż do połowy XX-go wieku (w zależności od konkretnego stanu) były krajem jawnie rasistowskim wobec osób czarnoskórych. Byli oni wówczas niewolnikami, nie mieli pełni praw obywatelskich i traktowani byli z pogardą. Jednym z objawów tego stanu rzeczy były rasistowskie przedstawienia teatralne, z białymi aktorami, którzy malowali twarze na czarno (stąd termin Blackface). Apogeum popularności przeżywały one w XIX wieku, kiedy gościły na deskach najważniejszych amerykańskich teatrów. Przedstawienia te były skrajnie rasistowskie, a ich „fabuła” odwoływała się przede wszystkim do stereotypów wobec osób czarnoskórych. Tak więc – aktorzy typu „blackface” kradli, obijali się w pracy, uganiali się za białymi kobietami i mówiąc ogólnie – nie cechowali się zbyt rozwiniętą bystrością, ogładą, kulturą i mądrością. Chodziło o to, żeby z murzynów zrobić zwyczajnego idiotę, przy aplauzie publiczności. W latach 50-tych XX-go wieku powstał Ruch Praw Obywatelskich. Zawiązał się on po pewnym wydarzeniu w autobusie w Alabamie. Czarnoskóra kobieta odmówiła białemu mężczyźnie ustąpienia miejsca siedzącego – biała społeczność bardzo się wtedy oburzyła, a sprawa stała się głośna w całej Ameryce. To dało impuls do swego rodzaju buntu osób czarnoskórych, którzy zaczęli coraz głośniej walczyć o swoje prawa i zniesienie segregacji rasowej. W efekcie Ruch Praw Obywatelskich wywalczył w USA konstytucyjną równość dla ludzi wszystkich ras. Od tego czasu bardzo niemile widziane stały się przedstawienia typu Blackface. Zniknęły one z teatrów i stały się zwalczane. Symboliczny kres kultury Blackface to zniknięcie z telewizyjnej anteny słynnego programu komediowego „The Black and White Minstrel Show” w roku 1978, gdzie 3/10 głównych bohaterów było „Blackfejsami”. Od tego czasu w Stanach Zjednoczonych organizowanie przedstawień typu Blackface grozi poważnymi reperkusjami ze strony prawa – gdyby jakikolwiek teatr w USA dzisiaj wystawił Blackface – byłby napiętnowany przez środowiska liberalne i musiałby zwijać interes.

Aby nie być gołosłownym – przytoczę świeży przykład (ze stycznia 2016) węgierskiej „performerki” o pseudonimie Boglarka Balogh. Jest to pani o poglądach skrajnie lewicowych, a mimo to wywołała skandal (gdyby była prawicowa, to chyba by dostałą karę śmierci). Chodzi o powyższe zdjęcie, zatytułowane „7 typów Blackface”, gdzie na siedem sposobów bohaterka zdjęcia została ucharakteryzowana jako kobieta czarnoskóra. W Polsce sprawa przeszła raczej bez echa, natomiast w krajach zachodnich był to skandal do sześcianu. Wystarczy wpisać w Google „Boglarka Balogh”, a zrozumiemy jego skalę – napisały o tym prawie wszystkie najważniejsze media amerykańskie, nie zostawiając na artystce suchej nitki. Główna retoryka skandalu była taka, iż w dzisiejszych czasach nie wypada przypominać tej rasistowskiej kultury – tak, jakby nigdy jej nie było. Inny przykład to Rachel Dolezal – ona zrobiła sobie Blackfejsa, żeby mieć łatwiej w życiu i również została za to zniszczona przez środowiska lewicowe. Obecnie malowanie twarzy na czarno przez białych ludzi jest niedopuszczalne w Stanach Zjednoczonych, uważane jest to za jeden z najwyższych symboli rasizmu. Po prostu nie wolno tego robić i każdy o tym wie. Stara kultura typu Blackface to coś podobnego do tematu holokaustu w Niemczech – absolutny temat tabu i nikomu tam nie wolno do niego nawiązywać w inny sposób, niż potępienie (ewentualnie można jeszcze zwalić winę na Polaków). Wszak tyle już zrobiono dla pojednania, że nie warto rozdrapywać starych ran – zarówno między Żydami a Niemcami, jak i między białymi i czarnymi w USA. Tak więc – przedstawienia typu Blackface to rzecz, o której nie mają zielonego pojęcia młodzi Amerykanie, podczas, gdy prawie wszyscy ich dziadkowie i pradziadkowie zrywali boki, oglądając te przedstawienia w teatrach, kinach i telewizji. Polityczna poprawność w pigułce…

Dlaczego o tym w ogóle piszę? Ponieważ po raz kolejny zaskoczyła mnie Gazeta Wyborcza. Ciągle mam jakieś głupie przekonanie, że organ Michnika nie jest w stanie mnie już niczym zadziwić, ale zawsze udowadniają, że jednak mogą. Tak było z intratnym stanowiskiem dla agenta Maleszki, później „patriotyzm był jak rasizm”, list otwarty do papieża, trolle z wykopu i sprawa „pobitej” murzynki, a ostatnio wywiad ze zmarłym księdzem Tischnerem. Myślałem, że większych idiotów na Czerskiej nie są w stanie już z siebie zrobić, aż tu nagle otrzymałem cios obuchem w potylicę. Otóż, proszę państwa – tolerancyjna, antyrasistowska i politycznie poprawna Gazeta Wyborcza zrobiła w 2016 roku klasyczny Blackface. Gdyby zrobili to w USA – gazeta przestałaby istnieć, a cała jej redakcja nie znalazłaby już nigdy pracy w branży medialnej (co ciekawsze – zadbałby o to pan Soros, sponsor GW). W Polsce nie ma licznej populacji murzyńskiej, prawdopodobnie kontaktowali się w tej sprawie z Sorosem, więc dostali licencję na jednorazowego Blackfejsa, tak jak James Bond dostawał licencję na zabijanie. W USA na pewno liberalne media o tym wydarzeniu nie napiszą. Powód Blackfejsa był wzniosły – trzeba było sprowokować jakiś incydent na tegorocznym Marszu Niepodległości, bo na policjantów kopiących demonstrantów w twarz oraz służby specjalne podpalające samochody i budkę pod ambasadą Gazeta już nie może liczyć. Teraz nałożyły się 2 ważne doktryny polskojęzycznej opozycji politycznej – atak na znienawidzonych narodowców oraz (setna z kolei) próba wykreowania męczennika systemu. Plan był sprytny – chcieli wysłać na marsz murzyna (otoczonego fotografami), żeby dostał tam soczysty wpierdol i potem przez 3 lata o tym zdarzeniu pisać w kontekście „faszyzacji”.

Pierwszy problem wystąpił już podczas castingu na główną rolę. Wprawdzie Simon Mol już nie żyje, ale pracownicy Agory to ostatni ludzie w Polsce, którzy nie znają żadnego murzyna. Jednakże nie udało się żadnego z nich przekonać do wzięcia udziału w tej szopce (prawdopodobnie honorarium było wprost proporcjonalne do kondycji finansowej Agory, stąd brak chętnych murzynów). W tym momencie powinni się wycofać z pomysłu. Ciśnienie na incydent na Marszu było jednak tak wielkie, że na Czerskiej zrobili inaczej. Efekt jest taki, że 100 lat temu cała Ameryka śmiała się ze swoich Blackfejsów, a dzisiaj cała Polska śmieje się z naszego rodzimego Blackfejsa. Gazeta postanowiła więc wysłać „ochotnika”, który będzie błąkał się po Marszu Niepodległości i szukał guza. Wytypowano chyba najgorszą osobę z możliwych – Jacka Hugo-Badera. Wygląd pana Jacka wzbudza litość – jest niemłody, chudziutki, smutny, ma podkrążone oczy. Jakże takiego uderzyć? Jemu trzeba pomóc! Wysmarowano go jednak pastą do butów (lub samoopalaczem, albo bronzerem kulturystycznym) i wysłali na Marsz celem wyłapania wpierdolu. Był to klasyczny Blackface – reszta ciała była zasłonięta. Jakby tego było mało – z kilometra było widać, że to nie prawdziwy murzyn. Pomijam już rysy twarzy, kolor oczu, kształt czaszki, nos, ale „wizażyści” z Czerskiej nawet pana Jacka nie ogolili i brązowa farba na jego siwych włosach (rzęsy, broda, wąsy) wyglądała przekomicznie. Jak sam pan Jacek powiedział: „postanowiłem zostać mazowieckim bambusem, brudasem, asfaltem, nizinnym Makumbą krótkowłosym z Grochowa”.

Sprawa się oczywiście rypła, a pan Jacek wrócił do domu cały i zdrowy – nikt go nawet nie uderzył. Oczywistym jest, że w takiej sytuacji spisuje się prowokację na straty. Gazeta Wyborcza jednak tak bardzo potrzebowała incydentu, że mimo wszystko napisała o tym naciągany jak plandeka na Żuku artykuł (17 listopada – 6 dni po Marszu!) Jego najlepszym podsumowaniem jest cytat: „Przede mną przeszło kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którym towarzyszyło zdziwienie: 'Matko, czarnuch przyszedł’. Nawet, jak tego nie wypowiadali, czułem to.” Później usunęli to kuriozalne zdanie z artykułu, ale w internecie nic nie ginie. Artykuł zatytułowany jest: „Wyp… stąd, Czarnuchu! Ucharakteryzowany Jacek Hugo-Bader poszedł na Marsz Niepodległości” – kto chce, niech sobie wygoogluje, ubaw po pachy. Teraz tylko zostaje nam czekać na dyskusję Sierakowskiego ze Środą i argumenty typu: „Pan Jacek nie dostał w nos, ale to nie jest ważne, bo mógł dostać! To dowodzi, że marsz skupia faszystów!” Ja nadal nie mogę uwierzyć, że to się stało naprawdę. Przecież niemożliwe jest większe „samozaoranie”. Wysłali Blackfejsa, któremu nic się nie stało, a mimo to próbują przekonać czytelników, że Marsz to jedna wielka chuliganeria i wandalizm. Bardzo dobrze całe wydarzenia opisał portal Żelazna Logika. Dla porównania tolerancji demonstrantów można przytoczyć „czarny protest„, gdzie miała miejsce pikieta środowisk „pro-life”. Obrzucono ją wyzwiskami, jajkami i innymi przedmiotami. Od linczu uchroniła ich tylko policja…

RacimiR, 18.11.2016

PS: Nie linkuję tego tekstu z pejsbuka, bo wiadomo, czym by się to skończyło…