Lewacka popkultura i rozważania muzyczne

W ostatnim czasie zmarły dwa symbole muzyki rozrywkowej, powiązane z londyńską sceną rewolucji kulturowo-homoseksualnej lat 80-tych. George Michael zmarł 25 grudnia (Last Christmas), a Pete Burns (z zespołu Dead or Alive) odszedł 23 października bieżącego roku. Jako, że zarówno miasto Londyn, jak i popkultura, którą współtworzyli obaj panowie są mi bliskie – chciałem napisać o całym zjawisku oraz pokrótce wyjaśnić, z jakiego powodu show-business przesiąknięty jest lewactwem, czego bezpośrednim efektem jest fakt, że większość muzyków i celebrytów agitowała za przyjmowaniem tzw. „uchodźców” oraz głosowaniem na Hilary Clinton, Nowoczesną czy przeciwko Brexitowi. Gwiazdy popkultury mają potężny wpływ na wychowanie młodzieży. Taka już jest ludzka natura, że każdy nastolatek ma swoich idoli – aktorów, sportowców i muzyków, których uważa za nadludzi, godnych naśladowania. Zauważono to już dawno i postanowiono wykorzystać w kreowaniu politycznie poprawnych pokoleń, zgodnie z marksizmem i Nowym Porządkiem Świata. Jeszcze na początku lat 50-tych XX wieku światowa popkultura była bardzo „grzeczna”. Z czasem zaczęła się jednak mocno psuć, seksualizować i sodomizować, osiągając apogeum upadku obyczajowego w latach 80-tych na scenie londyńskiej. Niewykluczone, że był to celowy zabieg „opiekunów” artystycznych pochodzenia wiadomego, którzy od dawna są menedżerami światowej rozrywki, a od od jakichś 50 lat całkowicie ją zdominowali. Cytując klasyka: „nie mam dowodów, ale mam pewność”, że w tym zabiegu łapy maczał George Soros, którego życiowym celem jest „edukacja liberalna” i przerzucenie kosztów jej utrzymania na zewnątrz. W przypadku organizacji pozarządowych (NGO) płatnikami są podatnicy, a w przypadku celebrytów jest to wolny rynek, czyli konsumenci dobrowolni – reklamodawcy telewizyjni oraz indywidualni ludzie, kupujący muzykę oraz bilety do kin. Sorosowe NGO i lewaccy celebryci są zresztą powiązani ze sobą, uwiarygadniając się nawzajem na różne sposoby. Od czasów II Wojny Światowej światowa rozrywka systematycznie kieruje się w stronę najniższych instynktów, czyli seksu oraz antykatolicyzmu (przy sympatyzowaniu z ateizmem oraz wszystkimi innymi religiami). Tuż po wojnie największa gwiazdą był Elvis Presley, genialny artysta, którego starsi wówczas ludzie uważali za szatana wcielonego, demoralizującego młodzież. Nie minęło 20 lat, a pojawił się zespół The Beatles. Okrzyknięci zostali skandalistami i belzebubami. Otwarcie krytykowali oni katolicyzm (apogeum to skandal z wywiadem Lennona o Jezusie), podczas występów w Hamburgu prowadzili się fatalnie, a inspiracji duchowych szukali w Indiach u jogina Maharishiego (który później w oczach zespołu okazał się oszustem i zboczeńcem). Nawet sam Elvis (dotychczasowy belzebub) był nimi zniesmaczony i próbował (z marnym skutkiem) blokować amerykańską karierę czwórki z Liverpoolu. Sukces Beatlesów opierał się na dwójce genialnych kompozytorów – duecie Lennon – McCartney, ale nie bez znaczenia była rola ich menedżera pochodzenia żydowskiego, Briana Epsteina. Od tych czasów w muzycznym świecie zaczęła powszechna być opinia, że posiadanie żydowskiego menedżera jest gwarancją sukcesu. Jak bardzo popkultura „posunęła się dalej” świadczyć może fakt, że The Beatles to ulubiony zespół… Jarosława Kaczyńskiego, uznawanego przez wielu za średniowieczną konserwę i zwolennika hiszpańskiej inkwizycji. Po Beatlesach główną gwiazdą londyńskiej sceny był zespół Rolling Stones (mniej talentu, więcej zepsucia, lepszy menedżer – Żyd Oldham), a następnie zespół Sex Pistols (jeszcze mniej talentu, jeszcze więcej zepsucia, jeszcze lepszy menedżer – Żyd McLaren).

Największe zepsucie muzycznej popkultury przyszło jednak w latach 80-tych, wraz z modą na świeżo wynalezioną muzykę elektroniczną. Wtedy hamulce londyńskiej popkultury puściły całkowicie.

Powyżej klip zmarłego niedawno Pete Burnsa i jego grupy Dead or Alive: „That’s the way I like it”, polecam dokładnie go obejrzeć (muzyka jest tu mniej ważna, zresztą to tylko przeróbka starszego kawałka, stylizowana muzycznie na lata 80). Teledysk ten powstał ponad 30 lat temu, ale jego „przekaz podprogowy” aktualny jest w dalszym ciągu. Znajdziemy tam większość rzeczy, które są modne w kręgach marksistowsko-lewackich, czyli transwestytyzm, dominację kobiet nad mężczyznami, seks, feminizm, dżenderyzm, zatarcie różnic pomiędzy płciami. Do kompletu brakuje tam tylko murzyna, który gwałci księdza… Tego typu klipów było w latach 80-tych całe mnóstwo. Później także to kontynuowano, np. TAKI teledysk, popularny w latach 90-tych. Babochłop władczym głosem pyta swojego „chico”, czy jest gotowy. Ten „chico” to taka niewydarzona mazepa, że gdyby tylko spróbował odmówić – dostałby od wokalistki takiego gonga, że wylądowałby na urazówce. Mózgi ówczesnej młodzieży z całego świata zachodniego otrzymały potężną dawkę seksu, nierównowagi płciowej, upadku moralnego i nihilizmu. Brytyjczycy i Amerykanie zawsze byli pod tym względem „krok do przodu”, bo mieli u siebie multi-kulti z powodów przeszłości imperialno-niewolniczej. Można im było od razu zaaplikować „wyższy poziom kultury”, czyli „postępowych” wykonawców, najczęściej homoseksualnych – Pete Burnsa, Madonnę, Boya George’a, Sinnead’o’Connor, Jimiego Sommerville’a czy Marca Almonda. W tych czasach w Europie Centralnej nie było jeszcze multi-kulti, najpierw więc trzeba było zrealizować „podstawę”, czyli ocieplić wizerunek mężczyzn o „nieeuropejskich rysach twarzy”, bo nie było ich tam jeszcze zbyt wielu i mogli budzić nieufność u tubylców. Stąd w latach 90-tych lansowano wiele bliźniaczych zespołów tanecznych, których członkami był „raper” o ciemnej karnacji (którego drewniany „flow” zostałby wyśmiany przez profesjonalnych, czarnych raperów z USA) oraz biały kompozytor, który pozostawał za kulisami. Najczęściej dorzucano także białą, seksowną wokalistkę do tańczenia i śpiewania refrenów. Przykłady to popularne wówczas zespoły: 2 Unlimited, Mr. President, Captain Jack, Captain Hollywood Project, czy „szwedzki raper” Dr. Alban. Schemat był sztywny – zespół zgrany, dwie kurwy i organy zespół wielokulturowy, przy czym zawsze 'rapujący’ facet był ciemny, młoda, pociągająca kobieta była biała, a od najcięższej roboty (pisania piosenek) był biały facet, niedoceniany i pozostający w cieniu. To prawdopodobnie był „Podkład Kulturowo-Przygotowawczy” (PKP) pod planowaną inwazję nachodźców, z którą obecnie centralna Europa ma do czynienia (zauważmy, że wbrew propagandzie o kobietach i dzieciach – „uchodzą” prawie sami młodzi mężczyźni, podobni do tych sympatycznych „raperów” z eurodisco lat 90-tych). Tak jak w tych zespołach – obecnie w kryzysie imigracyjnym mamy do czynienia z ciemnoskórymi, imprezowymi „raperami”, białymi kobietami, które powinny wieszać im się na szyjach oraz białych facetów, którzy poza błyskiem fleszy muszą na to wszystko zapracować. Według mojej opinii starannie zaplanowana popkultura spowodowała sytuację, że na Zachodnie bezkarnie panoszy się islam i dżendery, chrześcijaństwo odeszło do lamusa, a miejscowa ludność nie widzi w tym żadnego zagrożenia i uprawia „willkommenskultur”. Od dziecka byli oni wychowywani w warunkach ekstremalnych, więc zatracili zdolności logicznego myślenia i odchylenia zaczęli traktować jak dominującą normę. Polskie społeczeństwo jest na tym tle dosyć konserwatywne, bo w 1984 roku szczytem rozrywkowej ekstrawagancji była u nas rozczochrana fryzura Beaty Kozidrak, której na ważny występ w Opolu nawet nie wydepilowano pod pachami (uznano widocznie, że jest to albo mało ważne, albo zbyt prowokacyjne). Lata 90 to kolejne łamanie barier i demoralizowanie młodzieży, np poniższy klip zespołu The Prodigy: „Smack my bitch up”, który do dzisiaj budzi wiele kontrowersji.

https://www.youtube.com/watch?v=BFxaDoyl-1s

Wróćmy na chwilę do Pete Burnsa. Tak samo, jak cała muzyka eurodance z centralnej Europy, Burns był to typowy produkt menedżerski, który bez pomocy „opiekunów” nigdy by się nie wybił. Niestety sława mocno zryła mu psychikę, co jest tematem tabu wśród środowisk lewackich. Już wyjaśniam o co mi chodzi. Nie można odmówić Burnsowi dobrego głosu, dobrego poruszania się oraz zdolności frontmana. Takich ludzi jest jednak całe mnóstwo – według mnie ludzi z dobrym głosem i zmysłem scenicznym jest w ludzkiej populacji ponad 1%, co w skali 7 miliardów ludzi na świecie daje ilość niezdolną do wykreowania wszystkich z nich na gwiazdorów. Wystarczy zresztą obejrzeć jeden z licznych telewizyjnych talent show typu „Idol” czy „Voice of Poland”, gdzie przewijają się setki świetnych wokalistów, których największym problemem jest to, że nie mają własnego repertuaru (od coverowania nikt nie został jeszcze gwiazdą). Pomimo świetnych umiejętności wokalno-scenicznych kończą oni jako kierowcy, kasjerki czy kafelkarze, a jedynymi osobami, wylansowanymi przez te talent-showy są jurorzy.

Na wagę złota są kompozytorzy (w filmie- scenarzyści), natomiast wykonawców jest nadmiar. Dobra kompozycja zawsze obroni się sama (świadczą o tym przypadki np. Kazika Staszewskiego, Muńka Staszczyka czy Kuby Sienkiewicza, którzy kompletnie nie potrafią śpiewać, a mimo to posiadają status gwiazd wokalu). Polska niestety nigdy nie była kompozytorskim zagłębiem. Mieliśmy kilka przebłysków, ale albo już nie żyją, albo całkowicie stracili formę (Chopin, Kilar, Lutosławski, Jackowski, Ciechowski, Lipko, Łosowski, Borysewicz). Obecnie liczba dobrych kompozytorów w Polsce wynosi niestety zero. Nasz naród po prostu nie jest stworzony do robienia muzyki i trzeba się z tym smutnym faktem pogodzić. Na drugim biegunie są Brytyjczycy (i Amerykanie), wśród których zawsze było mnóstwo dobrych kompozytorów i producentów muzycznych. Ich rola jest trochę niewdzięczna, gdyż przeważnie nie są oni zbyt popularni w sensie sławy – ich geniusz skradają zazwyczaj wokaliści-frontmeni, których, jak pisałem – podaż na rynku jest bardzo duża i dosyć często po komercyjnym sukcesie sława ich przerasta, a „sodówka” uderza do głowy. Są oczywiście też genialni wokaliści, bez których zespół nie odniósłby sukcesu (np. Freddie Mercury czy David Gahan). Zazwyczaj jednak wokaliści to niezbyt rozgarnięci ludzie, którzy muszą tylko zaśpiewać i zatańczyć podsuniętą pod nos piosenkę, a gdy sami (w wyniku nabytego wraz ze sławą przekonania o własnym geniuszu) zabiorą się za komponowanie -wychodzi muzyczny gniot i „sztuka dla sztuki”.

Do zostania gwiazdą muzyki nie wystarczy więc dobrze śpiewać, trzeba mieć jeszcze coś dodatkowego, bo komfort wyboru jest ogromny i w perfekcyjnych wykonawcach można przebierać jak w ulęgałkach (to samo jest zresztą w telewizji i kinematografii). Obecnym show-businessem rządzą selekcjonerzy, którzy wybierają wykonawców (muzyków, aktorów, prezenterów, jurorów, dziennikarzy) do swoich produkcji. Kryteria wyboru są różne. Pół biedy, gdy chodzi o, mówiąc kolokwialnie – dostęp do dupy (np. kariery Natalii Oreiro czy Lany Del Rei – prosty układ, stary jak świat). Gdy chodzi tylko o zrobienie kasy na danym wykonawcy – też nie ma tragedii. Przykładem może być rosyjski, bardzo popularny w ubiegłej dekadzie duet dziewczęcy „Tatu” – niby kreowano je na lesbijki, ale od początku była to szopka, nastawiona na zarabianie hajsu, a nie na promocję homoseksualizmu (na koniec zresztą okazało się, że obie „tatuszki” są hetero).

Najgorzej, gdy głównym kryterium wyboru wykonawcy są cechy psychiczne – homoseksualizm, brak zdolności logicznego myślenia oraz mózg wyprany lewacką propagandą. Dlatego też obecnie prawie cały światowy show-business to sprzedajne lewactwo, które ostatnio zagonione zostało do rozpaczliwego ratowania „jedynej słusznej” opcji politycznej. Po prostu już w momencie, gdy selekcjonowano kandydatów do zostania gwiazdami – zadbano, by wybrańcy mieli „odpowiednie” poglądy i w przyszłości nie narobili bigosu. Są oczywiście sytuacje nieuniknione, np. Mel Gibson czy Roger Waters, którzy otwarcie mówią, że Izrael to państwo zbrodnicze i faszystowskie. Takie przypadki należy wyciszyć i usunąć z mediów, natomiast pozostałe 99% celebrytów musi być dyspozycyjne poglądowo. Cały ten dziwny układ tworzenia rozrywki daje często efekt, w którym wokaliści (albo nawet całe zespoły) wybierani są w castingach przez producentów, kompozytorów, menedżerów i specjalistów od wizerunku. Według mnie w ten sposób wyrządza się tym ludziom pewien rodzaj krzywdy. Książkową ofiarą tego procederu jest wspomniany Pete Burns (swoją drogą, Żyd). Zaśpiewał kilka piosenek na krzyż, miał swoje pięć minut, był bardzo sławny. Niestety, nie wytrzymał psychicznie i od tego czasu media i producenci muzyczni przestały się nim interesować. Od początku kariery Burns kreował się na kobietę, zmieniał orientację seksualną, a później chirurgicznie zmienił płeć i poddał się niezliczonym operacjom plastycznym, które oszpeciły go totalnie. Pod koniec życia był człowiekiem upadłym fizycznie i psychicznie, w telewizji występował jako dziwoląg i ciekawostka. Miewał też przebłyski świadomości, np. w wywiadzie dla Daily Mail powiedział, że „małżeństwa homoseksualne nie działają prawidłowo”. Burns zmarł w wieku 57 lat, prawdopodobnie w wyniku stresu, chorób psychicznych i środków chemicznych, którymi próbował neutralizować emocje. Oczywiście nikt nie poczuwa się do odpowiedzialności za tragiczne losy Burnsa. Gdy dżihadyści zorganizują zamach – według lewaków winni są zawsze prawicowcy, przez których terrorysta wpadł w depresję i wykluczenie społeczne, zamiast się wzorowo asymilować. Gdy jednak przedwcześnie ginie dawna gwiazda show-businessu, wtedy winnych nie ma… Osoby, które dawniej kreowały jej image sceniczny i ścieżkę kariery – teraz chcą się trzymać jak najdalej od swojego „dziecka”. Podobnie było z Michaelem Jacksonem – w czasach młodości promowano go wszędzie, ale gdy zagubił się w życiu i zaczął robić „przypały” – jego osoba spotkała się z bojkotem medialnym, a jego starzy „przyjaciele” odwrócili się od niego. Przez kilkanaście lat nikt nie grał jego utworów, a w mediach pojawiał się on tylko w negatywnym kontekście. Dopiero po śmierci wznowiono granie piosenek Jacksona. Inne słynne gwiazdy, które „same są sobie winne” to Jimi Hendrix, Jim Morrison, Kurt Cobain, Layne Staley. John Lennon też według mnie jest ofiarą wizerunku, w który wplątali go menedżerowie. Wprawdzie został zastrzelony, ale według mnie i tak by długo nie pociągnął, bo był psychicznym wrakiem.

Kilka dni temu, w wieku 53 lat zmarł George Michael. Nie był on typowym „produktem”, ponieważ był całkiem inteligentny i sam skomponował wiele swoich przebojów. Jego losy można podzielić na dwa etapy. Pierwszy etap (przed 1998 rokiem) to błyskotliwa kariera muzyczna, gdy George był istną fabryką przebojów i wydawał się być szczęśliwym oraz spełnionym człowiekiem. W roku 1998 George Michael dokonał „coming outu”, czyli przyznał się, że jest homoseksualistą. Nie zrobił tego po ludzku, jak np. Michael Stipe z zespołu REM, który po prostu to powiedział, nie robiąc z tego afery. George Michael w tym momencie zmienił się w „produkt” – swą orientację wyznał bardzo hucznie. Na tę okazję nagrał specjalną piosenkę „Outside”, która wsparta była skandalizującym teledyskiem oraz uruchomieniem machiny medialnej. Z orientacji seksualnej George Michaela zrobiono wielkie wydarzenie rangi światowej, były czołówki gazet, setki wywiadów, analizy, komentarze, tłumy fotoreporterów, listy gratulacyjne. Od czasu „coming outu” George Michael przestał być muzykiem, a stał się działaczem i ambasadorem homoseksualizmu. Na dobre przykleiły się do niego sorosowe środowiska lewackie i działacze LGBTQWERTY. Wprawdzie dalej nagrywał piosenki, ale były to chłamy i żadna z nich nie przetrwała próby czasu (w przeciwieństwie do utworów, które stworzył wcześniej, granych do dzisiaj w większości stacji radiowych). Z czasem George robił się coraz bardziej nieszczęśliwy, podobno grasował w londyńskim Hampstead Heath w poszukiwaniu gejowskiego seksu (choć miał taką sławę i fortunę, że bez problemu mógł prowadzić poszukiwania w bardziej cywilizowany sposób). Następnie związał się z gejowskim aktorem porno. W międzyczasie pojawiły się problemy psychiczne, narkotyki, depresja, problemy z prawem, a w efekcie przedwczesna śmierć. Pod koniec (gdy Michael wizerunkowo przynosił więcej szkody, niż pożytku) nawet środowisko homoseksualne zaczęło od niego odcinać, a zaczęto kreować go z powrotem na pana, który śpiewał świąteczne piosenki chrześcijańskie (po jego śmierci żadne liberalne media nie mówiły, że był ambasadorem homoseksualizmu, natomiast wszyscy zagrali fragment piosenki „Last christmas’). Oczywiście nikt nie poczuwa się do wzięcia odpowiedzialności za zrycie psychiki Michaela, kolejny, który sam jest sobie winien… Według mnie, George Michael, Pete Burns, Michael Jackson i wielu innych zostało przez lewactwo wykorzystanych, wyciśniętych jak gąbka, a na koniec porzuconych. To jednak temat tabu i o tym nie wolno mówić w wiodących środkach przekazu. Najważniejsze jest to, że dżihadyści zawsze są ofiarami nietolerancyjnego systemu…

Będę powoli kończył, tekst był bardzo chaotyczny, bo żeby wyczerpać temat należałoby napisać grubą książkę. Czuję się teraz trochę, jak główny bohater książki i filmu „American Psycho”, który też mógł godzinami opowiadać o muzyce (będąc przekonanym, że kobietom spadają majtki od jego opowieści), a na koniec się okazało, że był chorym psychicznie maniakiem, którego nikt nie lubił i nikt nie rozumiał… Mam jednak nadzieję, że niektórzy zrozumieli i zgodzą się z tym, co napisałem.

PS: Dziękuję za 1000 polubień na pejsie, które zostało przekroczone w czasie tworzenia niniejszego wpisu.

RacimiR, 28.12.2016